Marikit Na Dilag

Marikit Na Dilag

Nag-aabang ng masasakyang tren ng LRT si Manolo. Sa hindi kalayuan ay may isang babaeng nakatayo. Nakasuot ito ng paldang maikli kaya’t kitang-kita niya ang magagandang hita’t binti nito. Makikinis ang mga iyon at sa pagmamasid ni Manolo ay para nang napakasarap haplusin. Lumapit siya at napatingin ang babae.

“Magandang gabi…” pagbati ni Manolo.

“Good evening…” sagot naman ng dilag.

Napansin ni Manolo ang magandang ngiti nito at gayun din ang buong ngipin na nangislap sa liwanag ng ilaw. Naulinigan ng binata ang commercial na close-up smile. Mabuti na lamang at nakapagsipilyo na rin si Manolo kaya’t hindi siya nahiyang ngumiti sa kausap.

“Pauwi ka na? Ako nga pala si Manolo. Puwede mo na akong tawaging Manny,” aniya.

“Ako naman si Angela,” sagot ng magandang babae.

Kaaya-aya ang mukha nito. Parang anghel, katugma sa kanyang pangalang Anghela.

“Papunta sana ako ng Baclaran para magsimba kaso ang tagal ng LRT,” pagpapatuloy nito.

“Baka natrapik,” pagbibiro ni Manolo.

Natawa si Anghela. Malakas at nakakahawang tawa.

“Mapagbiro ka pala… iyan ang gusto ko sa tao, mapagbiro…” Natawa rin si Manolo.

“Gan’yan talaga ako… ayoko kasi ng malungkot…” Napatitig si Anghela.

“Naniniwala ka ba sa kasabihang madaling mapaibig ang babae kapag marunong kang patawin siya?” tanong nito. Natigilan si Manolo. Para siyang pinatamaan ng kausap.

“O… bakit parang natulala ka d’yan…?”

Hindi agad nakasagot si Manolo. Nag-isip sa sasabihin.

“Para kasing pinatatamaan mo ako e…” aniya.

Natawa si Anghela.

“Talagang pinatatamaan kita… hindi ka naman lalait sa akin kung hindi ka interesado sa akin, ‘di ba?”

Lalong natulala si Manolo.

Napakaprangka pala ng dalaga. Nagtanong muli ito. “Gusto mo ba ako, Manny?” Si Manolo naman ang natawa.

“Ikaw naman… sino naman kaya ang hindi magkakagusto sa babaeng kasing ganda mo?”

Sinundan iyon ng babae.

“Di ang ibig mong sabihin gusto mo akong maka-sex?”

Na-shock si Manolo sa tanong ni Anghela. Nahiya siyang sumagot.

“Huwag ka nang mahiya… ang totoo’y gusto kong makahanap ng lalaking makakapagpaligaya sa akin…”

Naghintay si Manolo sa idurugtong pa ng babae.

Nagpatuloy naman ito. “…Alam mo, Manny… nympho kasi ako… isang nymphomaniac.”

Naunawaan ni Manolo ang ibig sabihin ng katagang iyon.

Nymphomaniac—isang babaeng adik sa kantot.

“Payag ka bang mag-sex tayo?” pag-aayang tanong pa ni Anghela.

Kinabog ang dibdib ni Manolo. Totoo ba ang tinatanong ng kanyang kausap?

“Saan naman tayo pupunta?” pag-alam niya.

“Doon tayo sa bahay ko…” bitin na sinagot sa kanya.

Walang sinabing kondisyon si Anghela kaya bantulot sa pagpayag na sumama si Manolo.

“Huwag kang mag-alala… ‘di naman ako bayarang babae para matakot ka… isa pa, wala din akong sakit…”

Dahil sa ibinigay na assurance ay napapayag si Manolo.

Naging sunud-sunuran siya sa babaeng nakilala at humantong sila sa bahay nito sa Ayala Alabang sa lungsod ng Muntinlupa.

Mayaman pala ang babae kaya’t doon nakatira. Pagdating doon ay dumiretso si Anghela sa banyo para maligo.

“Ituring mong bahay mo ang aking tahanan… may inumin d’yan… kumuha ka lang…”

Nagpunta si Manolo sa maliit na bar sa sala at kumuha ng baso at saka nilagyan ng dalawang shot whiskey.

Nakatatlong tagay na siya ng tigalawang shot nang lumabas ng banyo si Anghela.

“Nainip ka ba?” tanong nito ay Manolo.

Sumagot ang binata.

“Hindi… para lang iba ang pakiramdam ko kasi…”

Pinutol ni Anghela ang kanyang sasabihin.

“Huwag kang mag-isip ng kung anu-ano… magsi-sex lang tayo at pagkatapos ay puwede ka nang umuwi.”

Kinalas ni Anghela ang tuwalyang nakatapis sa kanyang katawan at nalaglag iyon sa sahig. Tumambad sa paningin ni Manolo ang kagandahan ng alindog ng babae. Nandilat ang kanyang mga ata sa nakita niyang hubog ng katawan nito.

“Napakaganda mo, Anghela,” kanyang bulong.

“Halika… tikman mo na ako…” tugon ng babae.

Kasunod noon ay nakita na lamang ni Manolo na nakikipaglaplapan na siya kay Anghela na mapusok ding nakipag-eskrimahan ng dila sa kanya habang sila’y naghahalikan.

Naramdaman na lamang ni Manolo ang kamay ng kaulayaw na humihimas sa kanyang titi.

Mabilis iyong tumigas.

“Ang bilis mo palang malibugan?” pahayag na tanong ni Anghela.

Nabuking si Manolo na kanina pa siyang nalilibugan sa kanyang karomansahan. Nagpatuloy sila sa paghahalikan hanggang sa matumba sila sa mamahaling carpet. Napansin niyang orihinal na Persian carpet iyon at sadyang napakalambot.

“Ang yaman mo pala, Anghela,” aniya.

Natawa ang babae at pansamantalang napatigil sa paghalik sa kanya.

“Minana ko ang yaman ko sa magulang ko… pero kahit na marami akong pera ay malungkot ang buhay ko…”

Nagtaka si Manolo. Paano naman kaya malungkot ang isang mayamang katulad nito na halos palasyo ang bahay at tiyak na nakaparaming salapi sa bangko? Nagpaliwanag si Anghela.

“Alam mo… malungkot ako dahil wala akong tunay na mga kaibigan… kung mayroon man ay dahil ito sa hinuhuthutan lang nila ako at iyong iba naman ay para lang sa katawan ko…”

Inabot ng lungkot si Manolo. Tunay nga ang sinasabi ni Anghela. Alam niya ang kalagayan nito dahil kahit siya’y may masamang karanasan sa ganitong kalagayan. Ang kaibahan lang ay kabaligtaran ang kanyang sitwasyon. Siya naman ay walang pera at isang mahirap lamang kaya’t wala siyang kaibigan. Biglang may naalala si Manolo.