Bihag

“ OH… piringan niyo lahat ng bihag… siguraduhin niyong walang makakatakas sa mga iyan” Boses ito ng isang lalaki na nagmumula di kalayuan sa kanilang pwesto.
Isa isang piniringan ang lahat ng bihag, itinali ang mga paa nila na parang manok upang hindi magkahiwa-hiwalay ang mga pasaherong nabihag, sa gaoon kalagayan nila hindi pa rin bumitaw sa isat-isa ang mag kaibigan.

Nag-umpisa silang maglakad, halos hindi malaman ng dalawa kung ano at paanong lakad ang gagawin nila dahil sa pagkakatali nila, di pa sila na kakalayo mula sa sinasakyan na bus isang nakaka-binging pagsabog ang narinig nila. Walang awang pinasabog ng mga bandido ang bus na sinakyan nila.

Malayo-layo na rin ang nalakad nila, pataas ng pataas ang lugar na kanilang nilalakaran kaya hindi madali para sa mga bihag ang maglakad ng napakalayo. Nanlalamig na ang lahat ng bihag dahil sa kasagsagan ng gabi, Nang biglang…

“Parang-awa niyo na ho… hirap na hirap na ho ako…di na kaya ng mga tuhod kong maglakad ng napakalayo…” boses iyon ng isang matandag babae, isa rin sa mga bihag.

“Ano nga ho uli ang sabi niyo?” paulit na tanong ng isang bandido
Bangggggg…. Bangggggg….
Dalawng putok ng baril ang kanilang narinig… Walang awang binaril at pinatay ng bandido ang kawawang matanda… kaya lalong pinanlamigan ang magkaibigan sa takot, ganoon na rin ang ibang pasahero.

“Huhhhhhhhhhhh….huhhhhhhhhhhhh…huhuhu…huhhhhhhhhhhhhhhhh…huhhhhhhhh” nagiiyakan ang iba sa kanila sa takot, lalo na sa sinapit ng kawawang matanda.

“Magsitahimik kayo!” Sigaw ng isang lalaki, “Sino man ang marinig ko sa inyong magreklamo o magtangkang tumakas para na rin ninyong sinalubong si kamatayan.” Walalng awang saad ng lalaki.

Nagpatuloy ang kanilang paglalakad mga lima hanggang anim na oras na walang tigil nilang sinuyod ang kagubatan hanggang marating nila ang ang pinagtataguan ng mga bandido.

“Kumander andito na kami…” saad ng lalaki sa di kilalang boses na naroon.

“Magaling… Sige pakainin mo ang mga bihag, siguraduhin mong nasa ayos ang lahat” Sabi ng isang lalaking may pagka awtoridad ang boses.

Isa-isa silang inalisan ng piring at inalis sa pagkakatali, di nila alam kung saan sila dinala ng mga bandido, parang isang compound ang kanilang napuntahan, kanyan-kanyang kubo at napaka raming bandido nakapalibot na puno ng kargada. Mapa babae man o lalaki.

Binigyan sila ng pagkain ng isang babae, isa-isa silang pinagaralan… mula ulo hanggang paa. Kahit babae pa ito, dahil sa itsura nito, nagmukha itong lalaki.

“Kumain kayo ng kumain, walang mananakit sa inyo dito, wag lang kayong magtatangkang tumakas” Pahayag ng babae.

Lumapit ito sa pwesto nilang magkaibigan, at pingkatitigan si Naida. Hindi pa nasiyahan, parang pusang dinaklot si Naida sa braso nito.

“Maganda ka…” Saad nito sa dalaga. Hindi makapag salita si Naida dahil na rin sa takot, nakayuko lang siya, ni ayaw niyang tingnan ang nakakatakot na itsura ng babae.

“Tumingin ka sa akin” Parang batang inalog ang katawan ni naida, upang tumingin sa bababe.
Hindi na nakayanan ni Athan ang ginagawa sa kaibigan taman tatayo siya upang ipagtanggol ang dalaga, ay bigla syang hinambaan ng baril ng amasona.
“Anong problema mo?!” sigaw nito kay Athan.

“Ka-ka… Asawa ko ho iyan…parang awa niyo na ho…” Pagsisinungaling nito sa babae.
Nasabi niyang asawa niya si Naida, upang protektahan ito, lalo na at baka ibigay ito sa kumander ng babae.

Nang marinig ito ng babae, parang batang isinalya si Naida sa lupa. Napayakap na lang si Athan sa kaibigan ganoon din si Naida, halos nanginginig ang buong katawan ni naida dahil na rin sa takot na nadarama. Lumapit ang babaeng bandido sa ibang mga pasahero, inisa-isa nito ang mga babae katulad na rin ng ginawa sa kanya, halos luhaan ang mga babaeng naroroon dahil sa takot.

Lumipas ang mga oras, ang ilan sa kanila ay nakatulog na, ang iba ay ay napaka lalim ng mga iniisip sa isang tabi, ni hindi sila pwedeng magsalita dahil baka kung marinig sila ay baka taniman sila ng bala sa kanilang mga katawan.

Yakap-yakap ni Athan ang kaibigan, awang-awa sya sa itsura nito, ngunit sa kabila ng putik at dumi nito sa katawan, pinag katitigan niya ang napaka among mukaha ng kaibigan, na parang anghel… loob-loob niya “Bakit ngayon lang kita napansin… kung kaylan alanganin sandali pa…” sabay buntong hininga ni athan.

Sa kabila ng napaka hirap nilang sitwasyon, hindi rin maiwasan isip-isipin ni Athan ang namagitan sa kanila ng kaibigan sa bus… naalala na naman niya kung gaano kabasa ang nasalat niyang bulaklak ni Naida, gusto niyang kaini ang nektar ni Naida, kung wala lang sila sa bus… panghihinayang ni Athan…
Nagsisimula na naman manindig ang kahoy ni Athan, sinimplihan niya ang kaibigan, dahan-dahan niyang pinasok ang kamay sa loob ng sweater ng kaibigan, nilinga-linga niya ang kapaligiran, upang siguraduhin na walang nakatingin sa kanyang gingawa, dahan-dahan niyang nasalat ang malalaking suso ng kaibigan, na lalo pang ikinagalit ng alaga niya, “Ano ba naman buhay ito…” Naiinis na bulong ni Athan sa sarili, gusto niyang angkinin ang kaibigan, gusto niyang mapa sakanya ang naglalawang hiyas nito, ang suso nitong napakayaman sa laki…