Dekada 80

Lalo akong ginanahan sa kanya dahil mabango ang kanyang hininga. Mula sa kanyang labi, pinapang ko ang aking dila sa kanyang leeg padiretso sa kanyang mga suso. Nilaru-laro ko ng aking dila ang kanyang utong. Masarap si Ka. Rowena dahil matigas pa ang kanyang mga suso. Halatang wala pang nakadale sa kanya. Pinkish din ang kanyang mga utong kaya sarap na sarap akong paglaruan ang mga ito. Matagal kong pinagsawaan ang mga suso ni Rowena. Tuwing lumalapat ang aking dila sa kanyang mga utong ay napaliyad siya sa sarap. Pigil ang kanyang mga ungol. Habang nilaripot ko ng aking dila ang isa niyang suso, lumalamas naman ang isa kong kamay sa kabila niyang dede. Matapos ang ilang minutong paglapirot ko sa kanyang mga suso, gumapang na ang bibig ko pababa sa kanyang puke. Ang sarap ng kanyang pekpek. Talagang maliit pa ang hiwa. Halatang masikip na masikip. Hinawi ko ang kaunting bulbol doon ay binuka ang dalawang pisngi ng pekpek ni Ka. Rowena. Dito ko dinidila-dilaan ang kanyang maliit na tinggil. Sa bawat dila ko ay lalong napaungol si Rowena. Humigpit lalo ang pagkakahawak niya sa ulo ko. Naramdaman kong may umaagos na katas sa kanyang pekpek. Habang patuloy ako sa pagtatampisaw sa magandang katawan ni Ka. Rowena, bigla kaming natauhan nang marinig namin ang sunud-sunod na putok sa labas.

“Ka. Roger! Sinalakay tayo ng mga sundalo!” sigaw ng aming kasamahan na noon ay nakipagpalitan na ng putok sa mga kalaban.

Mabilis kaming nagbihis ni Ka. Rowena. Hindi ko na nga naisuot ang aking brief sa sobrang pagmamadali. Kinuha ko sa sahig ang aking baril na kalibre .45 maging ang aking armalite rifle at ikinasa ko ito sabay dapa. Si Ka. Rowena naman ay patuloy sa kanyang pagbibihis. Sinabihan ko siyang dumapa habang nagbibihis baka tamaan siya ng mga bala na nagtagusan sa dingding ng kubo. Nang matapos siyang magbihis ay sabay kaming bumaba sa kubo. Nagliwanag ang buong paligid dahil nasunog ang ilang kubo sa aming kuta matapos pasabugin ng sumasalakay na mga sundalo. Nakita kong nakadapa ang ilan sa aking mga tauhan. May nagkukubli at mayroon namang abala sa pakikipagpalitan ng putok sa nakaposisyong mga kalaban. Nagkubli kami ni Ka. Rowena sa isang malaking bato malapit sa kubo.

“Kumander, ano ang gagawin natin? Marami nang mga kasamahan natin ang namatay!” pasigaw na sabi ni Rowena dahil halos hindi na kami magkarinigan dahil sa sobrang ingay na likha ng mga pagsabog at mga putok.

Nagpupuyos ako sa galit nang makita kong duguang nakabugta ang aming mga kasamahan. Ang daming namatay! Nakita kong marami ang mga kalaban. Mukhang napalibutan na kami. Wala akong ibang paraan kundi umurong dahil kung hindi mamamatay kaming lahat sa bakbakang iyon.

“Atras mga kasama! Atras!” pasigaw kong utos sa aking mga tauhan kasabay ang pagkaway ko ng aking kamay na naghudyat na kailangan na naming umatras.

Agad namang nakaalerto ang aming kasamahan at sabay-sabay kaming umatras habang nakipagpalitan ng putok. Hindi na namin magawa pang dalhin ang mga kasamahan naming nasawi dahil sa gipit na kami sa oras. Tanging mga sugatan na lamang ang dinala namin nang mga oras na iyon. Sabay-sabay kaming nagpaputok sa kinaroroonan ng mga sundalo para hindi kami masundan. Napansin naming hindi kaagad makasunod ang mga sundalo dahil nakaalerto na pala aming mga snipers na nagkukubli sa mga malaking puno. Binabaril nila ang sinumang kalaban na magtangkang humabol sa amin.

“Ka. Roger, wala na akong bala!”

Napalingon ako sa bahaging kanan nang marinig ko ang sigaw. Si Ka. Rowena wala na siya bala. Kaagad kong kinuha ang aking kalibre .45 at inihagis kay Ka. Rowena. Sinalo niya ang baril at mabilis siyang nagkober sa isang malaking puno ng kahoy na may malalaking bato sa ilalim. Habang abala ang aking mga kasamahan sa pakikipagpalitan ng putok sa kinaroroonan ng nagtatagong mga sundalo, hinahanap ko naman si Ka. Junrey. Siya Ka. Junrey kasi ang may dala ng subersibong dokumento kung saan nakalista roon ang mga pangalan ng ilang mataas na opisyal ng militar na may malaking kasalanan sa bayan, maging ang kampo na pinagpaplanuhan naming salakayin. Tumakbo ako pabalik sa aming pinanggalingan kasabay ang aking pagratrat sa puwesto ng mga kalaban. Kahit wala akong makitang sundalo walang habas akong nagpaputok. Hindi napagod ang aking daliri sa pagkalabit ng gatilyo ng aking armalite. Nang maubusan ng bala ang aking armas, mabilis akong nagkubli sa malalaking bato. Pinalitan ko ng magasin ang aking armas at ikinasa agad nang maisalpak ang panibagong magasin na punung-puno ng mga bala. Sumilip ako. Biglang nanlaki ang mga mata mo at kasabay ang pagkabog ng aking dibdib.

“Ka. Roger, tumakbo ka na! Kailangan n’yo nang tumakas baka maubos tayo!”

Lalong kumulo ang aking dugo nang makita ko si Ka. Junrey. Wala na ang mga paa niya at putol pa ang kanang niyang braso.

Naliligo siya sa sarili niyang dugo. Nakabulagta siya sa lupa.