Dekada 80

Parang gusto niyang humingi ng saklolo pero tila batid na niyang mamatay siya.

“Mga putang ina n’yoooooo!” ngitngit ko kasabay ang paglabas ko sa aking puwesto at pinaulanan ko ng bala ang dalawang sundalo na nagtatangka sumugod sa aking kinaroroonan.

Bumulagta ang dalawa matapos kong tamaan.

Mabilis kong tinungo si Ka. Junrey.

“Ka. Junrey, buhatin na kita! Tumakas na tayo!” sabi ko sa kanya sabay bagsak ko ng aking armalite sa lupa.

“Hindi na kailangan, Ka. Roger. Alam kong mamatay na ako.” mahina niyang sabi.

“Mabubuhay ka pa, Ka. Junrey! Mabubuhay ka pa!”

Nakita kong sumuka na siya ng dugo. Naglabasan na rin ang dugo sa kanyang ilong.

“Ang hiling ko lang na sana ay ipaglaban n’yo ang demokrasya at kalayaan para ating bayan. Hangga’t buhay pa kayo, ipagtanggol n’yo ang mga naaapi. Sana’y magtagumpay ang ating pangkat laban sa gahaman nating pamahalaan,” ang madamdaming pahayag ni Ka. Roger sabay damit ng kalibre .45 at inabot niya sa akin.

“Ka. Arnold, kailanman ay hindi ko pinapangarap na ang mga kalaban ang kikitil sa sarili kong buhay.” pilit ako ni Ka. Junrey na hawakan ang baril.

Alam ko na ang ibig niyang sabihin, gusto niyang ako ang papatay sa kanya kaysa ang mga kalaban ang mga kalaban ang kikitil sa kanyang buhay. Masakit man sa aking kalooban na malagasan ng isang kasamahan, kasamahan na ilang taon ding nakasama ko sa iba’t ibang uri ng operasyon ng aming kilusan, gagawin ko ito alang-alang sa kahilingan niya. Lalo siyang maghihirap kapag mabuhay sa mundong ito na hindi isa nang inutil. Kinuha ko ang inabot niyang baril.

Bang!

Umalingawngaw ang putok ng kalibre .45 at pumanaw si Ka. Junrey. Mercy killing ang tawag namin dito. Mabilis kong kinuha ang bag niya na naglalaman ng subersibong dokumento. Dinampot ko na rin ang M203 rifle niya at saka mabilis akong tumakbo patungo sa kinaroroonan ng mga kasama ko. Natigmak ng dugo sa aming panig ang biglaang pag-atake ng mga sundalo sa aming kuta. Marami ang nalagas sa aming panig. Hindi na nagawa pang humabol ng mga sundalo sa aming pagtakas dahil sa aming mga snipers na nakaantabay sa kanila. Madaling araw kaming nakarating sa bundok ng isang bayan sa Lanao del Sur. Ginalugad muna naming mabuti ang bundok na iyon sa pangambang may panganib dito. Nang matiyak naming ligtas ang lugar na iyon, doon na kami gumawa ng kuta. Banaag sa mukha ng mga kasama ko ang labis na kalungkutan dahil sa pagkalagas ng aming kasamahan sa pag-atakeng iyon ng mga sundalo.

“Mga kasama! Kasama na sa ating mga mithiin na makamit ang demokrasya at kalayaan para sa ating bayan at mamatayan sa iba’t iba uri ng bakbakan. Hindi natin dapat damhin ito. Oo, masakit ang mawalan ng kasama. Pero ang hakbang nating ito ay hindi para sa atin kundi para sa kinabukasan ng mga kabataan na naghahangad ng kapayapaan at magkaroon ng matinong gobyerno!” ito ang hiyaw kong pahayag sa aming mga kasama.

Napagmasdan kong may nakikinig sa akin habang ang iba naman ay nakayuko na tila nagdaramdam sa matinding pagsubok na natikman namin kanina.

“Kung ayaw n’yo nang sumapi sa kilusang ito, puwede kayong bumaba sa bundok para sumuko sa gobyerno!”

Walang kumibo. Tila nabuhayan ng loob ang mga kasama kong nagmukmok kanina.

“Mabuhay si Ka. Arnold!” sigaw ng isang babae.

“Mabuhay!!!” sabay na sabay na tugon ng karamihan at itinaas ang kanilang mga armas at iwinagayway sa ere.

“Mabuhay ang Bagong Hukbong Bayan at ang Partido Komunista ng Pilipinas!”

“Mabuhay!!!”

Si Ka. Rowena ang nakita kong sumigaw at itinaas din ang kanyang armas na A-K 47. Makalipas ang ilang araw, balik na sa normal ang aming pamumuhay sa bundok. Naging kampo na namin ang liblib na bundok na iyon. Nananatili sa humigit kumulang sa 6,000 ang puwersa ng aming kilusan nang mga panahon iyon. Patuloy pa itong tumaas dahil sa patuloy na pagdami ng mga taong gustong sumapi sa amin. Gabi ng Martes, nakahiga ako sa aking kuwarto. Dumating si Ka. Rowena. Bagong paligo siyang nang pumasok sa aking kuwarto. Tila nanumbalik ang aking libog nang malanghap ko ang kabanguhan ni Ka. Rowena. Nakita kong hinubad ni Ka. Rowena ang kanyang t-shirts. Nakatalikod siya. Biglang kumislot ang titi ko. Tumigas uli ito nang makitang naka-bra na lang siya. Sa isip-isip ko, alam kong nabitin din siya nung magkantutan na sana kami kaso biglang sinalakay ng mga sundalo ang aming kampo. Nanatili akong nakamasid kay Ka. Rowena habang ako ay nakahiga sa aking kama. Ilang sandali pa ay humarap siya sa akin at ngumiti. Ningitian ko rin siya bilang ganti ko. Lumapit siya sa akin at hinalikan niya ang aking labi. Ang bango ng hininga niya. Hindi ako nakapagpigil, bigla ko siyang niyapos at pinutakti ng sunud-sunod na halik. Gumanti naman siya kaya’t naging mainit ang pag-iiskrimahan ng aming mga dila. Narinig kong umuungol si Ka. Rowena kaya lalo akong nalilibugan sa kanya. Kaagad kong tinanggal ang bra niya kasama na ang panty niya. Pinahiga ko siya sa aking kama at naghubad na rin ako ng aking saplot sa katawan. Wala akong itinira. Muli kong siniil ng malamyos na halik si Ka. Rowena.