Walang Wakas Na Talik

Walang Wakas Na Talik

“Haaay sa wakas, tapos na din ang acads!” nasabi ko sa sarili ko after I passed the answer sheet for my very last finals ng sem na yun. It was nearly my last sem in college. I say “nearly” kasi may ie-enroll pa ko sa darating na summer—internship. Ito na ang last requirement ko to graduate from college. Sa school, may referrals for companies looking for college interns. Naghanap ako agad ng top-notch companies, para kung magustuhan nila ko at magustuhan ko ang company eh mas malaki ang chance ko ma-hire after I graduate. Pansin ko na madaming nagpapa-list in this particular foreign bank na kilala worldwide. Na-imagine ko agad ang nice office, good location, and syempre high pay, kaya nagpa-list na din ako doon.

Did my research and I found out maganda nga ang kumpanya, kaya siguro madami nagpapalista, and madami na din pala nakapasok dun from our school. Yun nga lang, sobrang cut-throat daw ang competition among interns. From around 20 interns eh mga 2 or 3 lang daw ang maha-hire after graduation. I was determined to get in so todo ang preparation ko. Naisip ko na since all-girl school kami eh sa looks pa lang magkakasubukan na. I got clothes, shoes and my favorite perfume for the interview and hopefully my stint as an intern there. Interview date came. Syempre I tried my best to look corporate. I wore a beige satin top with a neckline that dips low sa front under a chic black blazer. Halos magkakulay ang balat ko at ang sleeveless blouse ko. Tapos hip-hugging black skirt that ends 3 inches above my knee naman pang-ibaba, and black pumps na may 3-inch heels at red na sole. Ang nails and lips naman ay deep red din para terno sa sole ng shoes ko, o di ba? To top it all off, I sprayed my whole body with Gucci Guilty Black.

Pagdating sa building, pumunta na ko sa HR department ng company sa 30th floor. Sa gitna ng lobby ay sumalubong sa kin ang receptionist. Maganda siya. Receptionist pa lang eh high-class na, pansin ko sa perfume na suot at sa jewelry ng 20-something girl sa desk. “Ms. Isorena?” tanong niya. Kabado akong sumagot, “Yes ma’am. I’m Samantha.” She jotted down something sa sheet sa desk niya at sinabi sa kin na umupo sa row of seats sa may inner room. Kita ko na halos nandoon na mga batchmates ko, mga 20 na sila doon. Lahat napatingin sa kin. Yung iba kumaway, yung iba naman nang-irap. Naalala ko nun na matindi nga pala ang competition dito. Isa-isa kaming tinawag sa room ng HR Head. Karamihan sandali lang sa room, habang mga 3 or 4 sa kanila eh matagal. Almost half nung lumabas ng HR office eh pumindot ng ‘down’ sa elevator, samantalang yung mangilan-ngilan eh ‘up’ naman ang pinress. Turn ko na. Inayos muna ang neckline, skirt and hair bago nagsimula nang maglakad patungo sa door ng HR Head. Kumatok ako gawa ng nakatingin sa papeles sa desk ang lalaking boss. “Come in” sabi ng malaki niyang boses. Boss talaga ang dating, boses na boses pa lang mangangatog ka na. Pumasok na nga ako at may bakas ng kaba ang lakad. Di pa din iniiwan ng mga mata mga papers nung inutusan akong umupo. Naghanap ako ng silya. Nakita lang ay isang leather sofa na directly in front of the boss’s desk. Pansin ko na medyo mababa yun kaysa sa ibang sofa na nakikita ko.

Paupo na sana ako nang tiningnan na niya ko finally. Hindi ko sure kung ano ang dating ko sa kanya, pero parang tuluyan na niyang kinalimutan ang mga papeles niya, malagkit ang titig. Mula ulo hanggang paa ang galaw ng mata. Bahagyang binasa pa ng dila mga labi habang nagtagal ang tingin sa aking nakausbong na dibdib at mapuputing legs. Inaabangan niya ang pag-upo ko sa sofa. Di ko pinakitang nahihiya ako sa titig niya. Umupo ako. Sadyang mababa nga ang upuan gawa ng umakyat ang palda ko ng 2 more inches. Hindi ko na siya hinila pababa at baka sabihin niya eh bosero ang turing ko sa kanya. Sa pagkakaupo ko na yun ay malamang kitang-kita niya ang dapat ay nakakubli kong red panties. Pinatong ko na lang ang handbag ko sa binti ko para matakpan ang laylayan kahit papano. Ngunit bumaling naman ang pag hilamos ng mga mata niya sa kin sa makinis na naka-expose kong binti. Tumayo agad siya, hindi inaalis ang titig sa kin. Tinanong ako, “Are you Samantha? Samantha Isorena?” “Yes sir.” nahihiyang sabi ko. “Excuse me,” pakiusap niya, at nagtungo sa desk ng executive assistant sa labas ng kuwarto. Nag-dial sa landline ang EA niya sabay agaw sa handset ng boss. May kinausap at habang nasa phone eh panay ang lingon sa kin, sa katawan ko to be exact. Binaba ang phone at dali-daling bumalik sa office niya. Ang sabi lang eh, “Samantha, I’ll ask you to go right away to the 37th floor. You’ll meet a few executives there. They’ll be the ones to interview you.” This must be a good sign, isip-isip ko. Dinetalye niya sa kin kung sinu-sino pupuntahan ko at kung saan sa 37th floor. Matapos nun ay kinamayan niya ko. Pansin ko na maliban sa pagkamay ay parang hinihipo na ng malaking palad niya ang malambot kong kamay. Pumunta na nga ako sa 37th floor. Pagdating ko doon ay pinahintay sa lobby na mas malaki kaysa dun sa 30th floor. Habang naghihintay ay pansin ko na madaming mga kalalakihang lumalabas-masok sa kani-kanilang mga opisina. Lahat ninanakawan ako ng tingin. Sulyap, titig, ngiti, iba-iba sila ng style. Minsan ay may nagkikita pa sa lobby at kunwari ay may dini-discuss, pero kapwa naman tumitingin sa direction ko. Finally tinawag ako ng VP sa office niya. Mas malaki ang office kaysa sa HR head.