Lits 3

Deretso sa bintana, walang kibo at tumayo ako, nagbihis, hindi ko alam ang gagawin, bumabalot ang takot sa akin. Lumapit ako kay ate na kasalukuyang nakatayo sa bintana, tumutulo ang luha, wala pa ring kibo.

Yumakap ako sa kanyang likuran, humihingi ng kapatawaran at ito ay ang  humahagulgol na ako sa pakikiusap paro nananatiling walang kibo si ate. Tuloy ang tulo ng kanyang luha, wala kang maririnig kahit isang kataga, kahit tunog ng pag-iyak.

Matapos magbihis ni Jonas, lumapitito sa amin ni ate, isang kataga lamang ang binitiwan ” SORRY!”,
hindi ko alam kung para kay ate o para sa akin. Tumalikod na si Jonas ng walang marinig na kataga kay ate, tuloy-tuloy sa hagdanan pababa¡K nanatiling parang tuod si ate na nakatingin sa malayo tuloy ang pagtulo ng luha.

Lumipas ang mga araw, malaki na ang pinagbago ni ate¡K hindi na siya ang ate ko na palabiro at laging may tamis ang bawat ngiti. Wala na rin baLina tungkol sa kanyang boyfriend. Hanggang isang araw ay
nakatanggap kami ng sulat mula sa Amerika.., naka-address kay ate,
galling kay Jonas.

Ngunit hindi ito binuksan ni ate¡Kisa, dalawa, tatlong araw hindi pa rin ito binubuksan ni ate at hindi pa rin niya ako kinikibuan, parang hindi kami magkakilala, hanggang sa magpasya akong umalis. Buhat noon wala na akong naging baLina kay ate, umalis na rin siya sa kuwartong inuupahan naming.

Wakas!