Naisahan Ka

“Sige paaa…ang sarap, diyoskooo! Idiin mo paaa! Sigeee, nandiyan na, nandiyan na!” impit na hinggal nito. At inilapat nang mariin ni Mando ang malaking sandata hanggang kailaliman. Nayupi ang malambot na tambok ni Susan sa diin ng pagkakabaon ni Mando. Sabay na bumulwak ang kanilang mga dagta ng kaligayahan! Naghalo sa loob ng sinapupunan ni Susan!

Ibinaba ni Mando ang falawang paa ni Susan. Kapwa sila hinihingal, nanginig ang mga kalmnan sa nagdaang ligaya. Mahigpit silang nagyakapan. Naghalikan, nagsipsipan. Wala na ang takot at pandidiri ni Susan kay Mando. Ang humalili’y lambing at pagnanasa. Hanggang muling tumigas ang sandatang nanatiling nakabaon sa loob. Hinugot muna iyon ni Mando. Pinataob si Susan na walang nagawa kundi sumunod. Pagkuwa’y pinalohod sa kama na parang gumagapang. Itinutok ni Mando ang galit na galit na sandata sa may puwitan. Sa mismong lagusan. … …Ipinasok. Muling sumagad sa kaloob-looban. At habang hawak ang dalawang matigas na suso, muling lumabas at pumasok ang sandata. Muling narinig ang magkasanib nilang hingal at daing. Mariin ang pagpigang ginawa ni Mando sa dalawang dibdib ni Susan. Gigil na gigil na pinagdiinan ang malaking sandata, hanggang muling sumabog ang kanilang mga dagta sa kasukdulan!

Ilang ulit pa silang nagtalik. Parang hindi nagssawa. Iba’t ibang posisyon. Walang tutol si Susan sa lahat ng guston ipagawa ni Mando. Noon lang niya nadama ng kaganapan bilang babae sa tanang buhay niya. Hindi nila namalayan ang pagdating ng umaga.

Bilis-bilis na bumangon at nagbihis si Susan nang makita ang liwanag sa labas ng bintana. Para siyang natauhan sa mahimbing napagkakatulog. Sa isang nakakabaliw na panaginip. Walang kibong lumagas ng pinto. Binalingan si Mando.

“Inaasahan kong tutuparin mo ang iyong pangako. Huwag ka nang sumabay. Mauuna ako sa ibang sasakyan!” at mabilis nang nanaog ni Susan sa cottege.

“Dumaan ako sa Tiya Rosa sa Makati at hindi na ako pinaalis dahil gabi na. Niyaya akong magmadyong. Kaming magpipinsan. Hindi na ako natulog, dahil baka tanghaliin ako ng uwi. Pasensya ka na, Nilo. Paminsan-minsan lang naman ito. Kailangan ko ring maglibang!” paliwanag niya sa hindi nakapagsalitang asaw na nanatiling nakaupo lang sa kanyang wheelchair. At tuluy-tuloy na siya sa kanilang silid. Maghapong natulog.

Hapon na nang siya’y magising. Inasikaso niya ang asawa. Pinakain, pinatulog. Binilinan ang dalawang katulong ng mga gagawin kinabukasan dahil may balak siyang muling bumslik sa Maynila, sa Makati. Sa kanyang Tiya Rosa na hindi na niya napuntahan noon dahil nagkita nga sila ni Arnold.

Nang gabing iyon, habang himbing na si Nilo, may mahihinang katok siyang narinig. Nang buksn niya’y si Mando. May dala itong susi na kinuha nito nang hindi niya namamalayan noong sila’y nasa cottege. Tumanggi siya sa gusto nitong muli silang magtalik. Sinundan siya hanggang sa loob ng silid. Nagmulat ng mata si Nilo habang pilit na niyayakap at hinahalikan ni Mando si Susan. Pero walang magawa ang paralitiko. Nanatiling nasa kama, nakadilat. Nasulyapan siya ni Susan. Mabilis na nabuksan ni Susan ang kahon sa headboard ng kama. Kinuha ang rebolber at walang patumangging pinaputukan si Mando!

NAPAWALANG-SALA si Susan sa korte. Maliwanag ang motibo ni Mando. Panloloob at panggagahasa. Hindi naglipat-taon, lumubha ang kalagayan ni Nilo. At binawian siya ng buhay. isang taon ding nagluksa si Susan. Hindi umalis ng bayang iyon. Nang mapasalin sa kanya ang lahat ng kayamanan ng asawa, ipinagbili niya ang lahat ng ari-arian doon. Nagtungo siya sa Amerika. Ibig niyng malimutan ang lahat ng kasawiang dumating sa kanyang buhay.

SA EROPLANO, bago tuluyang umangat iyon sa lupang Pilipinas, umupo sa tabi niya ang isang matikas na lalaki…si Arnold.